انتشار هفتمین اثر مشترک انتشارات دانشگاه تهران و اشپرینگر
انتشار هفتمین اثر مشترک انتشارات دانشگاه تهران و اشپرینگر
هفتمین اثر مشترک مؤسسه انتشارات دانشگاه تهران و اشپرینگر، با لوگوی دو ناشر منتشر شد.

هفتمین اثر مشترک مؤسسه انتشارات دانشگاه تهران و اشپرینگر، با لوگوی دو ناشر منتشر شد.

به گزارش سازمان نظام روانشناسی و مشاور ایران _کتاب Paradoxical psychotherapy: A practitioner’s guide که توسط دکتر محمدعلی بشارت استاد گروه روانشناسی دانشگاه تهران به رشته تحریر درآمده است، برابر تفاهم‌نامه بین انتشارات دانشگاه تهران و انتشارات اشپرینگر به صورت مشترک و با لوگوی دو ناشر منتشر شد.

این کتاب راهنمای عملی یک مدل جدید از پارادوکس درمانی موسوم به PTC است. مدل کامل روان‌درمانی به روش PTC، بر اساس بیش از دو دهه پژوهش و کار بالینی و روان‌درمانی در کلینیک روان‌درمانی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران توسط دکتر بشارت ابداع شده و برای درمان طیف گسترده‌ای از اختلال‌های روان‌شناختی به صدها دانشجو و روان‌درمانگر آموزش داده شده است.

مدل کامل روان‌درمانی به روش PTC نوعی روانکاوی عملی است که تغییرات عمیق درمانی را نه به شیوه کلامی مرسوم در روانکاوی سنتی (حرف‌درمانی) و نه به شیوه‌های تجدیدنظرشده پویشی، بلکه صرفاً بر اساس تکالیف عملی پارادوکسی امکان‌پذیر می‌کند.

بر اساس شواهد بالینی و پژوهشی، این مدل نوین روانکاوی، تغییرات عمیق درمانی را در سطوح مختلف کنشی، شبه ساختاری و ساختاری برای تمام اختلال‌های روانشناختی، از جمله اختلال‌های شخصیت، در کوتاه‌ترین زمان ممکن و با کمترین نرخ عود بیماری، امکان‌پذیر می‌کند.

این مدل روانکاوی عملی، برای همه مراجعان در سطوح مختلف اجتماعی، اقتصادی و تحصیلی و برای کلیه اختلال‌های روان‌شناختی به سادگی قابل اجراست. سادگی مدل کامل روان‌درمانی به روش PTC و سهولت فراگیری و اجرای آن، این روش نوین روان‌درمانی را به یکی از پرطرفدارترین و پرکاربردترین رویکردهای درمانی تبدیل کرده است؛ رویکردی کاملاً منطبق بر نیازها و معیارهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ایرانیان.

ویژگی‌های اختصاصی و انحصاری مدل کامل روان‌درمانی PTC عبارتند از:

*درمانی بسیار ساده است؛
*درمانی بسیار کوتاه‌مدت است؛
*درمانی کامل و تمام‌عیار است؛
*درمانی کاملا اقتصادی است؛
*درمانی کاملا اخلاقی است؛
*درمانی غیرتهاجمی است؛
*تغییرات عمیق شخصیتی را با سرعت امکان‌پذیر می‌کند؛
*استفاده از داروهای روانپزشکی را به کمتر از ۲۰ درصد کاهش می‌دهد؛
*مراجع را به درمانگر تبدیل می‌کند؛
*کمترین شانس را برای بازگشت و عود بیماری باقی می‌گذارد.